ਪ੍ਰਿੰ. ਸਰਵਣ ਸਿੰਘ, ਵਟਸਐਪ 647-785-1661

ਅੱਜ ਸੈਰ ਕਰਦਾਮੈਂ ਮੋਬਾਈਲ ਤੋਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀਸੁਣ ਰਿਹਾਂ ਸਾਂ।ਜਾਗਣਸਾਰ ‘ਅੱਜ ਦੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ’ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਸੁਣੀਆਂ ਸਨ। ਵਧੇਰੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਬੇਚੈਨਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਸਨ। ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਕੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਵਿਦੇਸ਼ ਪੜ੍ਹਨ ਆਏ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਤੇ ਕੁਝ ਇਕਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅਜਾਈਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਕੁਝ ਜਾਨਾਂ ਬਾਰੇ। ਮੇਰਾ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਤੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਵਾਹ ਰਿਹੈ।ਨੌਜੁਆਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਰੀਰਕ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤਕ ਸਮਝਦਾਂ। ਸੇਵ ਕਮਾਈਐ ਵਾਲੀਉਪ੍ਰੋਕਤ ਤੁਕ ਦੇ ਗਾਇਣਨੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਜੋ ਵਲਵਲਾ/ਵਿਚਾਰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਉਹ ਮੈਂ ਮੀਡੀਏ ਰਾਹੀਂਸਾਂਝਾ ਕਰ ਰਿਹਾਂ ਅਤੇ ਕੋਸਿ਼ਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ ਕਿ ਇਸ `ਤੇ ਪੂਰਾ ਉੱਤਰ ਸਕਾਂ।
ਮੈਂ ਚੁਰਾਸੀਵੇਂ ਸਾਲ `ਚ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਸਿਹਤ ਵਾਲਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਲਿਖਿਆ ਬੰਦਾ ਹਾਂ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪੰਜ ਛੇ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਤੁਰਦਾ ਤੇ ਸੱਤ ਅੱਠ ਘੰਟੇ ਪੜ੍ਹਦਾ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ। ਹਰ ਹਫ਼ਤੇ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਛਪੀ ਜਾ ਰਿਹਾਂ ਅਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਇਕ ਦੋ ਪੁਸਤਕਾਂ ਛਪਵਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾਂ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਰੇਡੀਓ ਟੀਵੀ ਤੋਂ ਵੀ ਬੋਲਦਾ ਰਹਿਨਾਂ। ਮੈਂ ਦਿੱਲੀ, ਢੁੱਡੀਕੇ ਤੇ ਮੁਕੰਦਪੁਰ ਦੇ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿਚ ਪੈਂਤੀ ਸਾਲ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦਾ ਸੈਨੇਟਰ, ਸਿੰਡਕ ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਸਕੂਲ ਸਿੱਖਿਆ ਬੋਰਡ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਦੇਸ਼ ਵਿਦੇਸ਼ ਦੇ ਸੈਂਕੜੇ ਖੇਡ ਮੇਲਿਆਂ `ਤੇ ਕੁਮੈਂਟਰੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅਨੇਕਾਂ ਵਿਚਾਰ ਗੋਸ਼ਟੀਆਂ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲਿਆ ਹੈ। ਪਰਚੇ ਪੜ੍ਹੇ ਤੇ ਭਾਸ਼ਨ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਹਸਾਰਾ ਕੁਝ‘ਸੇਵਾ’ ਦੇ ਤੌਰ `ਤੇ ਉੱਕਾਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਬਦਲੇ ਤਨਖਾਹਾਂ, ਭੱਤੇ ਤੇ ਮਾਣ ਸਨਮਾਨ ਮਿਲਦੇ ਰਹੇ ਨੇ। ਮੇਰਾਜੀਵਨ ਹਾਲੇ ਤੀਕ ਮੇਰੀ ਸਵੈ-ਜੀਵਨੀ ‘ਹਸੰਦਿਆਂ ਖੇਲੰਦਿਆਂ’ ਵਾਂਗ ਹੀ ਬੀਤੀਜਾ ਰਿਹੈ। ਸੱਚੀਸੇਵਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕੀਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਦਰਗਾਹਿ `ਚ ਕੌਣ ਬੈਸਣੁ ਦੇਵੇਗਾ?
ਮੇਰਾ ਨੇੜਲਾ ਲੇਖਕ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ ਸੌ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜੀਅ ਗਿਆ ਜਦ ਕਿਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੁਰਾਸੀ ਸਾਲ ਜਿਊਣ ਬਾਰੇ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਚੁਰਾਸੀ ਕੱਟੀ ਜਾਵੇ। ਉਹਦੇ ਵਾਂਗ ਕਹਿੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਂ ਕਿ ਜਿਓਣ ਲਈ ਚੁਰਾਸੀ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਪਰ ਜੇ ਕੁਦਰਤ ਵੱਧ ਜਿਊਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦੇਈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮਰ ਕੇ ਵੀ ਕੀ ਲੈਣਾ ਹੈ! ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਸੋ ਹੁਣ ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਸਾਲ ਹੋਰਜੀਵਾਂਗਾ ਉਹ ਸੱਚੀ ਸੇਵਾ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਾਉਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਿਆ ਹੈ। ਕੋਈ ਧਨ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਪਦਾਰਥਾਂ ਨਾਲ ਤੇ ਕੋਈ ਕਿਰਤ ਨਾਲ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਮ ਸਿੱਖਿਆ, ਸਿਹਤ ਸਿੱਖਿਆ, ਖੇਡ ਸਿੱਖਿਆ, ਪੰਜਾਬੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਤੇ ਪਰਵਾਸ ਆਦਿ ਦਾ ਗਿਆਨ ਤੇ ਤਜਰਬਾ ਹੈ। 2000 ਵਿਚ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲੀ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਮੈਂ ਕੈਨੇਡਾ ਦਾ ਪੱਕਾ ਪਰਵਾਸੀ ਹਾਂ। ਪਰਵਾਸ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਮੇਰਾ ਸਫ਼ਰਨਾਮਾ ‘ਅੱਖੀਂ ਵੇਖ ਨਾ ਰੱਜੀਆਂ’ ਪੰਜਾਬ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿਚ ਬੀਏ ਦੇ ਵਿਦਿਆਥੀਆਂ ਲਈ ਛੇ ਸਾਲ ਪਾਠ ਪੁਸਤਕ ਬਣਿਆ ਰਿਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਤੇਤੀ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ। ਤੇਤੀ ਸਾਲਾਂ `ਚ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦਾ ਪਤਾ ਸੁਤਾ ਲੱਗਾ ਹੈ। ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ `ਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਬਾਰੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਹੋਰ ਸਿਖਿਅਤ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਪਰਵਾਸ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸਫਲ ਜਿਉਂ ਸਕਣ।
ਹਾਲ ਦੀ ਘੜੀ ਮੈਂ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿਚ ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਦਿਨ ਪਰਵਾਸੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇਣਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਲੰਟੀਅਰ ਟੀਚਰ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ `ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ, ਸਰੀਰਕ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਸਿਹਤ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ, ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ `ਚ ਰਹਿਣ, ਆਪਣਾ ਕਾਜ ਆਪੇ ਸਵਾਰਨ ਜੋਗੇ ਹੋਣ ਅਤੇ ਨੇਕਨਾਮੀ ਖੱਟਣ ਵਾਲੇ ਨੌਜਵਾਨ ਬਣ ਕੇ ਆਪਣਾ, ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਕੌਮ ਦਾ ਨਾਮ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਸਕਣ। ਜਦੋਂ ਤਕ ਮੇਰੇ ਨੈਣ ਪ੍ਰਾਣ ਸਹੀ ਰਹਿਣਗੇ, ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਕੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮਿਲੇਗੀ।
ਮੈਂ ਬਰੈਂਪਟਨ ਦਾ ਵਸਨੀਕ ਹਾਂ। ਬਰੈਂਪਟਨ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਸਭਾ ਸੁਸਾਇਟੀ, ਗੁਰੂ ਘਰ, ਸੀਨੀਅਰਜ਼ ਕਲੱਬ ਜਾਂ ਬਰੈਂਪਟਨ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਪਰਵਾਸੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਜਥੇਬੰਦੀ ਕਿਸੇ ਸਾਂਝੀ ਜਗ੍ਹਾ `ਕੱਠੇ ਹੋਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆ ਸੇਵਾਵਾਂ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਨਿਮਰਤਾ ਸਹਿਤ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਜੇ ਕੋਈ ਸਭਾ ਸੁਸਾਇਟੀ ਮੇਰੀ ਵਲੰਟੀਅਰ ਸੇਵਾ ਲੈਣੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਝਿਜਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕਿਰਪਾਲਤਾ ਕਰੇ, ਮੈਂ ਤਹਿਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦੀ ਹੋਵਾਂਗਾ।