ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਫਿਲਮ ‘ਏਕ ਲੜਕੀ ਕੋ ਦੇਖਾ ਤੋ ਐਸਾ ਲਗਾ’ ਵਿੱਚ ਨਜ਼ਰ ਆਈ ਜੂਹੀ ਚਾਵਲਾ ਅਨੁਸਾਰ ਨੱਬੇ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਅਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਣ ਤਕਨੀਕ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਫਰਕ ਆ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, ‘‘ਉਦੋਂ ਬਾਊਂਡਜ ਸਕ੍ਰਿਪਟ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੋਕ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਬੈਠ ਕੇ ਸੀਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ, ਲੇਖਕ ਸੈੱਟ 'ਤੇ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਡਾਇਲਗ ਲਿਖਦੇ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਸੀਨ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਲਿਖੇ ਡਾਇਲਾਗਸ ਹੁੰਦੇ। ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਫਿਲਮ ਆਫਰ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਪੰਜ-ਛੇ ਲਾਈਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਸਨ। ਇੰਨਾ ਸੁਣ ਕੇ ਆਪਣੀ ਗਟ ਫੀਲਿੰਗ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਫਿਲਮ ਨੂੰ ਹਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ। ‘ਡਰ’ ਅਤੇ ‘ਆਈਨਾ’ ਦੋ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਸਕ੍ਰਿਪਟ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਰੀਅਰ ਦੀਆ ਬੈਸਟ ਫਿਲਮਾਂ 'ਚੋਂ ਇੱਕ ‘ਹਮ ਹੈਂ ਰਾਹੀ ਪਿਆਰ ਕੇ’ ਵੀ ਇੰਜ ਹੀ ਬਣੀ ਸੀ।”
ਜੂਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਾਦਗੀ ਨਾਲ ਜਿਊਣ 'ਚ ਯਕੀਨ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ‘‘ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲਾਈਫ ਬਹੁਤ ਸਿੰਪਲ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਕਿਨਾਰਾ ਕਰ ਲਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ, ਜਿਵੇਂ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ। ਕਿਸੇ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਅਪੀਅਰੈਂਸ ਲਈ ਜਾਣਾ ਸਹੀ ਨਹੀਂ। ਅਸੀਂ ਦੁਖੀ ਉਦੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪ੍ਰੈਸ਼ਰ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਮੈਂ ‘ਫੀਅਰ ਆਫ ਮਿਸਿੰਗ ਆਊਟ’ ਬਾਰੇ ਕਾਫੀ ਸੁਣ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਸਾਡੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਇਹੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਦਿਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।”
ਉਹ ਪਲਾਸਟਿਕ ਬੈਨ, ਰੇਡੀਏਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਸਮਾਜਕ ਮੁੱਦਿਆਂ 'ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਅਜਿਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ‘‘ਮੈਂ ਅੱਜ ਜੋ ਹਾਂ, ਉਹ ਕੱਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਸਮਾਜਕ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੌੜ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ 'ਤੇ ਫੋਕਸ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਟਰਨਿੰਗ ਪੁਆਇੰਟ ਉਸ ਸਮੇਂ ਆਇਆ, ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਹੋਏ।”